Dementie is een stoornis in de hersenen die leidt tot een achteruitgang van meerdere geestelijke functies waaronder het geheugen. Hoewel veel dingen door dementie vergeten worden blijft het muzikale geheugen het langst behouden. Muziektherapie kan daarom bij mensen met dementie, emoties, gedachten en herinneringen naar voren halen met als doel de kwaliteit van leven te verrijken en een gevoel van veiligheid te geven. Binnen Sint Jacob vinden wij het belangrijk om de kwaliteit van leven voor bewoners zo optimaal mogelijk te houden. Omdat muziektherapie daar een bijdrage in kan leveren zijn er op dit moment twee muziektherapeuten in dienst, waaronder Yvonne. Haar ervaringen en bijzondere muzikale momenten met onze cliënten beschrijft Yvonne in de reeks Parels op de Werkvloer. Vandaag, op Wereld Alzheimer Dag, delen we graag één van die momenten. Het geeft aan hoe complex deze ziekte is en beschrijft het thema dit jaar, de vele gezichten van dementie, op een herkenbare en tevens verdrietige wijze:
“Ze begrijpt de gewone wereld niet meer en bijna alles is haar vreemd wat haar bang maakt. De angst maakt haar woorden boos en laten haar ogen vuur spuwen. Ze drijft op die momenten de verzorgenden tot wanhoop bij de dagelijkse verzorging zoals douchen en aankleden omdat ze met zoveel verzet reageert dat ze bijna niet te helpen is. Maar vaak ook kijkt zij met een immense gelukzaligheid de ruimte in, ziet een schoonheid die niemand anders ziet en lijkt dan een mythisch wezen met stralende ogen.
Vanmiddag was zij dit mythische wezen en zat helemaal gelukkig te zijn bij de muziektherapie. Ze zong vol overgave de oude liederen mee. De dementie had ze niet kunnen stelen omdat ze te sterk verankerd waren in de diepere lagen van haar ziel. Met haar blik naar een oneindig punt in de verte gaf zij zich over aan de liederen die helderheid wekten in haar gevoel en in haar gedachten. Er gleed een traan over haar gerimpelde wang en even later brak er een glimlach door.
Na afloop van een lied zei ze: ‘Weet u, ik voel het hier….zo….vanbinnen…’ en ze streek daarbij over haar hart, ‘en dan floept het zo naar boven, mijn gedachten in……..’ en ze wees daarbij naar haar hoofd. Ik bevestigde haar woorden en zei haar dat ik het erg mooi van haar gezegd vond. ‘Dank u wel hoor’ zei ze hierop en haar blauwe ogen straalden.”
